Në emër të Shpirtit,
Që është ajër i lehtë, dritë dhe frymë,
I zbritur në mënyrë të mistertë
Te trupi dhe gjaku ynë.
Shpirti im, shpend e shpendra,
Me tinguj makthesh përqark,
Mbajtur gjallë nga buka dhe ëndrra,
A lakmia jonë e pacak.
Fëshfërimë e gjethit të hollë,
Mërmërimë që s’bëhet dot fjalë,
Dashuri dhe pasion i njomë,
Që digjet pa tym dalëngadalë.
Velë që na shtyn për lundrim,
Nëpër dete dhe oqeane të sertë,
Ku na mbyt, e na sos, e na shkimb,
Që të jemi një herë të vërtetë.
Na kujton se mes gjithë mrekullive, 
S’jemi zotër po thjeshtë këmbësorë,
Kalimtarë, mbështjellë me qiej,
Që e zbresim trurin në zorrë.

Që e bëjmë syrin tonë të brishtë,
Këtë copëz që qiejt na dhanë..

Jo një spektër të rubintë mrekullish,
Po një armë ndaj të ngjashmëve tanë.

Qiell - çerdhe e madhe e shpendëve.

Këta shpirtra të vegjël që fluturojnë nëpër erë,
Shpesh më të mpakur se një shami e nderë.

Shpendë që këlthasin me gaz e me dhimbje,
Nga pesha e qiejve që mbajnë sipër tyre.

Asnjëherë s’e kuptova nga ky ajër i njelmët,
Bien zogjtë apo gjethet, 
Vjeshtë më vjeshtë nga pemët.

Bie breshëri a shiu,
Shpirti a ëndrra,
Apo vetë njeriu me gjithë çfarë ka brenda.

Dikur në hapësirat e tua të kaltra,
Ngjitej vetëm shpirti
Dhe ca gjallesa të pakta.

Tani ngjiten njerëz që fluturojnë mbi botë,
Dhe zbresin më pak se zogjtë në tokë.

Dhe shpirti, banori i përjetshëm i qiejve,
Përpëlitet si shpend 
Përzhitur rrufeve.

Mos vallë 
Shpirti struket poshtë guvave dhe honeve
I trembur nga zhurrma e avionëve?

Dashuria,
Kurdiset përditë nga pak,
Si ora.

Dhe shpirti.

Të prita që të vije me sytë ngulur nga qielli
Në vendin tënd andej, verbues më erdhi dielli.

Në netët sterrë të zeza, u enjta dhe u mpaka,
Fustanin tënd të zi e kishte veshur nata.

Në thellësi të syve, imazhi yt përbrenda,
Fytyrë prej parafine, në qiell shfaqet hëna.

Në shtegun ku të prisja, as frymë e zë njeriu,
Në vend të hapit tënd, në gjak dëgjohet shiu.

Në vend të fjalës tënde, në vesh heshtja e thellë,
Ku shpirti përpëlitet, si gjethi nëpër erë.

Në daç të shkosh do vish, në daç të vish do rrish,
Me trupin tënd të gdhendur, si një brilant magjish.

Atje, në qiell
Si në një sepete të madhe,
Janë mbyllur zhurmat dhe dritat e botës.
Janë mbyllur 
Fëshfërimat e brishta të krahëve,
Të njerëzve, shpendëve dhe zotave.

Janë mbyllur misteret 
Triumfet, dështimet,
Haretë dhe frikërat e reja, të lashta,
Që rriten 
Mes luftës së egër të fqinjëve
Dhe digjen si kashta.

Më jepni një çelës 
Të hap derën e rëndë,
Të shtëpisë së trupit tim dhe kozmosit pa masë,
Një çelës prej shpirti 
Që nuk thyhet më,
Në këto kyçe dyersh të mbyllura nga jashtë.

I ardhur nga qiejt,
Jam braktisur në tokë.

Vëlla për shpirt i Robinson Kruzosë.

Qielli im - robë e vjetër, s’’të lë dot të vesh një tjetër. Mbi këtë tokë të harlisur shumë, s’di në je grackë a akuarium. S’di në derdh së lartmi si breshëri dhe shiu edhe lëndën e brishtë që mbushet njeriu.

Këtë lëndë të ujshme, të butë e të fortë, që e bën të endet një copë herë mbi tokë. Gjer në çastin e mbramë kur fundoset në honet e thella, dhe shpirti shqyhet si nga anija vela.

Ata që do vinë, si arkeologë të etur, do gjejnë veç copëza nga trupi mbetur. Po asnjë shenjë nga shpirti me pasione e andrralla, veç prushit të fjetur që struket te fjala.

Në këtë grumbull të shkretë dheu, uji, balte dhe zjarri,
Gjithçka ish e fjetur në gjumin e madh e pa zgjim,
Gjersa erdhi një avull e mjegull e lehtë për së pari,
Si frymë.

Gjersa toka veshi këmishën e saj të ajërt, të lehtë,
Duke bërë alkiminë e lëndës dhe dritës,
Nga të cilat ca grimca të vogla dolën në jetë,
Prej shpirtit.

Në botën që zgjohej,
U rritën bashkë që të trija,
Fryma, shpirti dhe pastaj dashuria.

Ku ndryshoj unë nga bimët dhe kafshët që piqen nën saçin e qiellit,
Nga mijëra gjallesa që gëlojnë në thellësitë e errëta të detit,
Nga mijëra bimë e pemë, që mbahen në tokë fort me rrënjë,
Për të ngritur mbi truall shatërvanët e tyre të gjelbër në këmbë.
Nga algat që lindin e vdesin për të mbajtur gjallë peshqit,
Që japin e marrin vetveten për shkak të njeri-tjetrit.
Nga krimbi i tokës dhe brumbulli që bën toptha balte,
Nga fluturat, bletët e mizat që shpërndajnë sëmundje e pjalme.
Nga kunadhja e kaftë dhe lepuri i hirtë i dëborës,
Që shtrohen në sofrën e grifshës, shqiponjës dhe sorrës.
Nga pema e frutit, nga pylli i egër që dua,
Që rriten për vete por edhe për mua.

Të gjitha kanë frymë dhe shpirt, janë bashkëudhëtaret e mia,
Po unë kam një të fshehtë të magjishme që është dashuria.

Dashuria ime
Që vishet e mbulohet përditë,
Për të m’u shfaqur veç natën e lakuriqtë.

Ç’moshë ka shpirti im 
Që ravgon në hapësirën e thellë,
Moshën e dritës, moshën e territ, moshën e shiut dhe mjegullës?

Moshën e yjeve
Që lindin e vdesin në qiejt e natës,
Moshën e ngjyrës, të bardhës, të zezës, të blertës, të kaltrës.

Moshën e tingullit,
Pëshpërimë e gjëmim, duf e ankth,
Që na fton e na hesht, por e duam prapë.

Moshën e bukës së frymës,
E të bukës së barkut,
Moshën e eshtrave a moshën e gjakut.

Shpirti im 
Që e ndjej po s’e shoh e s’e prek kursesi,
Fillim dhe fund e fillim përsëri.

Mosha jote,
Në këtë pafundësi gjithësie,
Është dhe do të mbetet një moshë dashurie.

Prill 1997 – Gusht 2015