Në majat ku fryn era me mall,

Ku malet me qiellin janë të gjallë,

Kurveleshi, ti je frymëzim,

Një këngë e lashtë që nuk humbet në agim.

Udhë të ngushta,

të mbuluara me gur,

Historia jote në çdo hap na shfaqet këndëshumë,

Kullat që heshtin, por flasin me zërin e tokës,

Janë kujtimet tona, trashëgimi e gjakut të portës.

Burime të kristalta që rrjedhin përjetë,

Si zemra që rreh, si fjala e shenjtë,

Ne të gjejmë paqe dhe përqafim,

Kurveleshi, djepi i shpirtit tonë të lirë.

Ah, erën e luleve mos ma harro,

As zërin e pyllit që natën ndriçon,

Se ç’do degë e jote mban mallin e gjyshërve,

E çdo gurë na kujton sakrificën e të parëve.

O Kurvelesh, ylli që rri gjithmonë në qiell,

Na udhëhiq me dritën tënde të ngrohtë, pa frikë,

Se në çdo hap të jetës, mes rrahjeve të zemrës,

Ti je ai që ne vë re e qetës