Gjithë jetën

 Në jetën time, moj mike,

Njoha borën, edhe brymën,

Edhe fllade romantike,

Po asgjë s’ma zuri frymën.

Ato fllade që më frynin,

Vesë lulesh nëpër sy,

Si ato petale binin

Sapo kthehesha tek ty.

Sa kam bërë mëkate në jetë,

Si thotë botë e çoroditur,

Në kam bërë një gjë vërtetë,

Them se isha i mërzitur.

Më tutje fjalën ç’ta ngasim

Ecëm tok e patëm fat.

Njerëzit nga mërzia vrasin,

Jo më unë, pakëz mëkat.

S’ia vlen më të llafosim,

Ato vite që janë tretur

Bashkë e nisëm e do sosim

Këtë rrugë që na ka mbetur.

Të kam thënë….

Të kam thënë moj flutur

Po ti nuk përgjigjesh:

“Mos iu afro flakës

Në s’do që të digjesh!”

Të kam thënë moj flutur

Po ti më mërzitesh:

“Mos iu afro dallgës

Në s’do që të mbytesh!”

Të kam thënë sërish,

Po ti nuk dorëzohesh”

“Mos iu afro dritës,

Në s’do të verbohesh!”

Të kam thënë moj flutur,

Po dhe ti më thua:

“Dhe flakën dhe dallgën,

Dhe dritën e dua!!!”

Dhe flakën dhe dallgën,

Dhe dritën e dua,

Nuk e njohu frikën,

Kush u dashurua!…

Në ato të shkreta hije

Sup më sup me mua rrije

Në ato të shkreta hije,

M’u në vesh më cicërije

Fjalë mjalti-dashurie

Me një gjuhë perëndie

Mbylle sytë po dot nuk flije

Se e diej dhe e dija,

Ç’do të thotë ëndërr magjie,

Dhe të doje, dot s’e blije

Flori e argjend të shkrije.

Sup më sup me mua rrije,

Si një valëz psherëtije,

Zemrën time se ç’e shkrije,

Me ca lodra miturie

Në ato të shkreta hije.

Gjithë jetën

Në jetën time moj mike,

Njoha borën edhe brymën,

Edhe fllade romantike,

Po asgjë s’ma zuri frymën.

Ato fllade që më frynin,

Vesë lulesh nëpër sy,

Si ato petale binin,

Sapo kthehesha tek ty.

Sa kam bërë mëkate në jetë

Siç thotë botë e çoroditur,

Në kam bërë një gjë vërtetë,

Them se isha i mërzitur.

Më tutje fjalën ç’ta ngasim,

Ecën tok e patëm fat,

Njerëzit nga mërzia vrasin

Jo më unë, pakëz mëkat!…

S’ia vlen më të llafosim,

Ato vite që janë tretur

Bashkë e nisëm e do sosim

Këtë rrugë që na ka mbetur.

Tani

Tani,

Jam një makinë e prishur

Që do grasatuar

Dhe vajisur…

Një makinë pa rrota,

Pa timon,

Një makinë e prishur

Që rënkon!…

Si ti nuk ka tjetër

Thonë s’ka më të ëmbël

Se mjalti në zgjua

Po un’ them se janë

Dy buzët e tua.

Po un‘ them se janë

Dy buzët e tua,

Kush i puthi vallë

Edhe s’u shërua

Janë të ndritur yjet,

Lart, në qiellin blu,

Por jo më të ndritur

Se dy sytë e tu.

Po jo më të ndritur

Se dy sytë e tu

Dhe kur si kam pranë,

Dritën lënë këtu.

Shtatë janë mrekullitë

E gjithë kësaj bote,

Po s’ka mrekulli,

Jo, si zemra jote.

Po s’ka mrekulli

Jo, si zemra jote,

Ajo sfidon vitet,

Rinohet në mote.

Të paanë detet,

Në botën e tërë,

Po ky shpirti yt

Është më i gjerë.

“Urrejtja dhe dashuria”

Një ndjenjë e re – që zemrën peshë ma mban,
sërish nga gjumi nesër do më zgjojë,
do të harroj çdo gjë që ne na ndan,
e atëherë çdo gjë do na bashkojë.

Kufijtë e ndarjes e të dashurisë,
si fije peri – krejt të holla janë,
ndaj dhe dilemma rron mes njerëzisë,
kur të dy ndjenjat rriten pranë e pranë.

Dhe njëra tjetrën natë e ditë ushqejnë,
në një mënyrë krejt të rastësishme.
sot njëri tjetrin për vdekje urrejnë.
nesër shkrihen në puthje të magjishme.

Mes njëra tjetrës kufij të saktë s’ka,
se zemra s’mund të ndahet me kufi,
kur ndez e shuan zjarre të mëdha,
kur rrit urrejtje edhe dashuri.

Nuk shkroi më kot poeti i lavdishëm:
“Urrejtja është zjarr’ i dashurisë,
tërmetet s’janë nga ‘to më të fuqishme,
të dyja tok – motor i njerëzisë”.

Kaq kam mësuar unë nga kjo jetë,
jo thjesht për faktin se më la rinia,
po Bota krejt lëviz – në të vërtetë,
o nga urrejtja – o nga dashuria.

Dhe – për më tepër – ndoshta mund të vlejë,
ajo që mbi të bardhë u shkrua me bojë:
“Një zemër që s’ka forcën të urrejë,
nuk ka fuqi as të dashurojë!”

 “Një rrëfim i sinqertë!…”

Në greminë të kësaj jete,
unë shoh dritën dhe tek honi,
ndaj dhe nuk shkrova për vete,
po për juve që s’shikoni!

S’e kam jetën mjaltë blete,
dhe tani në fund kam mbërritur,
por nuk kam shkruar për vete,
po për ju, o të uritur!

Nëpër akull, nëpër vapë,
jeta s’më ka përkëdhelur,
por për veten s’shkrova prapë,
po për ju që jeni shkelur!

S’gjeta flori në minierë,
dhe nuk jam unë një i zgjedhur,
ndaj dhe shkrova kurdoherë,
veç për ju që jeni vjedhur!..

Gjer mes yjesh shikoj mirë,
edhe ditën, më besoni,
ndaj prapë shkrova me dëshirë,
veç për juve që s’shikoni!

Shpesh kam folur nëpër netë,
edhe me të madhin Zot,
ndaj shkrova në këtë jetë,
për juve që s’flisni dot!

Krimbi s’mund të fluturojë,
s’do shumë mend për ta kuptuar,
ndaj s’kërkoj që të më dojë,
kush mes llumit ka jetuar!

As prej djallit të mallkuar,
nuk jam trembur ndonjëherë,
po injorancë e harbuar,
më fut dridhmat dhe në verë!

Mbi dy brigje unë hedh urat,
po prapë shahem e mallkohem,
se të gjitha diktaturat,
mbi idiotët lartësohen!

Pushteti kafshon si gjarpër,
se është kohë e arrogantëve,
dhe në qofsh Sokrat i Varfër,
ke mllefin e injorantëve!…

Dhe gomari e kupton,
përse mbetëm kështu trokë,
se çdo popull meriton,
qeverinë që ka mbi kokë!

Shkrepën yje kuq e blu,
ne te bisht i urës mbetëm,
po unë prapë do jem kështu,
dhe në mbetsha Një i Vetëm!

Do shpëtojë Shqipëria,
dhe ky popull për ibret,
veç ditën që Drejtësia,
do të shpallet këtu Mbret!