PYETA VALET VOGELUSHE

Pyeta valët vogëlushe;

mu si krahët e një gushe

përmbi supe nga një shkumë,

kush më pak e kush më shumë,

venë e vinë e shkojnë e shkasën

dhe përhera për ty flasën.

Valëza, o valëza,

farë e fis me vashëza,

ku e keni shoqen tuaj?

Ruaje zot nga erë e huaj!

Pyeta zoga, pyeta zogj,

pyeta zemrën që m’u dogj,

pyeta lulet nëpër baça,

nëpër baça, që un’ plaça,

muaj e vitra po të pres,

vidi-vidi pëllumbeshë!

Vidi-vidi zogëza,

farë e fis me zojëza,

ku e keni shoqen tuaj?

Një minutë e gjat’ një muaj!

Vidi-vidi pëllumbeshë!

për ty qaj e për ty qeshë,

për ty qesha; gjithë jeta

me gjith’ lule, me gjith’ fleta,

u bë fli për ata sy;

çdo gëzim ta fala ty!

E çdo brengë e mbajta vetë.

Tash afroi e thënë e shkretë,

dhe un’ s’di ku jam, ku vete,

rroj për ty e vdes për vete!

NJE VESHTRIM I ARRATISUR

Një vështrim i arratisur

Nga qepallët e qëndisur,

Ku ësht’ shpirti im skalisur,

Nga dy syt’ e zes të tu

Vjen më thot ashtu kështu!

 Më thot’ jo dhe më ndes!

Më thot’ po dhe më vdes!

Nata zgjatet edhe zgjatet…

Ah, kjo nat’ me or’ nuk matet!

 E un’ mbetem duke lutur,

Lutem yjve të këputur,

 Dhe un’ lus e kërkoj ty,

Atë vetull, atë sy!

Se në syrin tënd të zi,

N’atë sy te zi mazi

Shënj’ e buzës sime duket

Si një prush në ré kur muget!

Ç’DO TË THOTË PATRIOT?

Ç’do të thotë patriot,

Sot për sot në Shqipëri?

Një tuf’ ah e një tuf lotë,

Një njeri i pa njeri!

Jo, jo! burri i bën ball’

Do buçit si val’ mbi zall.

Sa më zi edhe më zi,

Sido qoftë pun’ e tij,

Copë-cop’ i bënet buza

Po aspak s’i falet shpuza.

Sikurse një gur stërrall,

Në gji zjarrin e ka ngjall,

Qoft në lum’ e qoft’ në det

Zjarr’ i tija nuk humbet!

 LE TË JEMI KRENARË

Shqipëria jon’ tashi

Di të bëjë diell e shi,

Di të bëjë shi e diell,

Sepse kokën e mban lart,

Sepse rrënjët i ka thellë!

Le te jemi, pra krenarë!

Që nga len te perëndon,

E kush është si vendi jonë?

Si në tok’ edhe në det

Kemi pjesën më të bukur,

Në të bukurin planet!

Le të jemi pra krenarë,

Dy milionë thua shqiptarë,

Fis fisnik në radh’ të parë,

Titan ishim, titan jemi

Dhe përhera gjithë titan,

Rreptësonet shum’ shqiponja.

Kurse matet me tufan!

Ti përhera në shtëpi

dhe përhera puth e pi

Pi e puth

si një zog i zën’ në kurth

përpëlite nëpër odë,

mbush një godë e zbraz një godë

dhe me fletë për poezi

Përgëzohem or’e ças,

nga një bot’ në tjetrën shkas

rreth për ty me zotin flas!

 Syri puthet, gota pihet,

numri tyre s’mund të dihet,

kurse zemrat dashurohen,

gotat puthjet s’numërohen!

 Un’ kam vjershën edhe pijen

po je ti që u jep shijen

pija ime, shija jote

un’i gjithë hija jote!

VAJZAT SHQIPTARE

Kush të ka dërguar, hëna apo djelli?
Pa më thuaj, të lutem, sa pate ka qjelli?
Nëpër ato pate, madhëri e artë,
Ka të tilla shtate, si të zotris’ sate?

Në je ndonjë ëngjëll, udhën ke lajthitur,
Apo sjell melhemin zemrës së goditur?
Në je ndonjë valë, kush ësht’ ai mall,
Që të ndez e derdhe e utrin’ mbi zall?

Në je ndonjë çupë, do të mbaj mbi sup,
Do të ngjesh në zemër, do të pi me kup’!
Në je ndonjë lule, e ku do keç mbirë,
Si mundet e bënet lulja kaq e mirë?

Në se je sorkadhe, lumthi kush ka çapa,
Lum ai q’i vete zotris’ sate prapa!
Kush të paska rritur, kush të ka selitur?
Trupi i yt i bukur si flori i situr!

Në je ndonjë xhinde, xhinde e arratisur,
Cilin ke vithisur, kujt i je kolisur?
Ku është ai pyll, ku është ai mur
ku ti vete fute dhe qëllon me gur?

Kush të ka dërguar, Hëna apo Djelli?
Pa më thuaj, të lutem, sa yje ka qjelli?
Ka të tilla pyje nëpër ata yje?
Ka të tilla xhinde nëpër ata pyje?

Qofshi të ërgjënda, ka të tilla xhinde?
Rrofsh e qofsh, sa malet, zotrote ku linde?
Desha që ta dija ku është ylli yt,
Desha që ta dija ku ësht’ pylli yt!

Në je ndonjë dritëz, dritëz perëndie,
Lum kush të ka afër, kurse nata bie;
Në je ndonjë hije, hije hyjënore,
Kthema zemrën time, zemrën që ma more!

Në je ndonjë erë, një veri në ver’,
Nga se po të digjet trupi ylyver?
Në je ndonjë ëndërr, shum’ të lutem shum’,
Në të dasht’ qejfi të të shoh në gjum’!

Në je xhevahire, nga se ku je dukur?
Nga se xhevahiri rri në kuti futur?
Në je ndonjë flutur, kush të ka qëndisur?
Kush është ajo dorë, që të ka stolisur?

Pa le ta dëgjojmë një herë e dy herë,
fol, moj dallëndyshe, që këndon mbi derë!
Fol moj dallëndyshe, se sa më vjen mirë,
Mos je ndonjë vajzë nga një vend i lirë?

– Un’ jam një arbreshe, rroj këtu në rrëza,
Një gjak e një gjuhë kemi me thëllza;
Pullumb e sorkadhe jemi farë e fis,
Kemi dhe shqiponjën gjyshen e shtëpisë!

Çdo të mira kemi, djelli si ar
Derdhet përmbi neve nga çdo vënd më par’,
Lul’ e vëndit tënë katër stinat çel
Edhe erë e bukur na deh e na vel!

A e more vesh kush më ka qëndisur?
Është dritë e djellit që më ka stolisur,
Është dritë e djellit, është dritë e hënës,
Më shum’ nga të gjithë është sisë e nënës!

NË KËTO BISHTALECA RRUGËZA

 Nuk është Vlora e fëmijërisë,
… fustani i vockël prej basme u shkurtua
dhe rrugëzat ( bishtalecat kostëra1 që fuste në gojë )
u zvogëluan, u zvogëluan.

Natën, sa herë nga shtëpia vidheshim
e na mblidhnin këto bishtaleca rrugëza
me shtëpitë e vockëla si rruaza.

Këtu kaloi Flamuri
me palët te koka e bardhë e Ismailit,
ndën këta qemerë,
kërrusur, kur u shkurtua Shqipëria
( një pëllëmbë e gjerë, dy e gjatë ).
Pse? Pyesnim ne dhe shikonim fenerët,
që digjeshin me fitil Rilindjeje.

Ne ishim dhe s’ishim aty
e prap aty ishim,
në këto bishtaleca rrugëza,
me shtëpitë e vockla si rruaza.

1982