Duke çfletuar programet, Facebook, tableti im është bërë "shoku im" i përditshëm , i dashur , për gjithçka , që shkruajnë dhe hedhin postime gazetarët, ne për të parë e mësuar gjithçka , që çdo ditë si brenda vendit e më tej jashtë kufive. U befasova , në moment ,me një frymëmarrje te pa vullnetshme të çastit ,fillimisht dhe për një kohë mendova , se dikush nga njerëzit e mi e kanë ruajtur si kujtim këtë fotografi me vite, në rradhë, të realizimit shpirtëror, mendja të çon atje ku se pret , dhe ku është e ta gjallëron, përpara syve sidomos për ata që e njohin dhe admirojnë atë .E shohin në xham telefoni, e sjellin ndër mend, në një kohë të larguar nder vite, të shkuara ,e pikërisht atë meso burrë lab, patriot e luftëtar i kohës në rrjedhim të moshës. Kushdo ka pak a shumë kujtime nga jeta e tij,qofshin të dhimbshme ose të veçanta , në përbërje të viteve të tij. Kam shkëputur nga ditari i një kohe të dhimbshme , të veçantë në vuajtje plot sakrifica për të i paepur , në familje dhe shoqëria që e shoqëronte vet babë Shyqon. Është diçka simbolike, kur kondribon e vlerëson në idalet në pjesëmarrjen e luftës A.N.CL , ndihesh krenar se ka bërë diçka për atdheun për veten, familjen diçka e vlerësuar kombëtare. Babë Shyqua jetonte në një familje tepër të varfër me një motër Shabo Hysi , e një vëlla Rexhep Çako (Rexha). Një shtëpi bazë për sistemimin e partizanëve, të gjithë të angazhuar në besim të plotë, tek lufta, tek fitorja, që e kërkonin të gjithë . Xhaxhi Rexhepi partizan në brigatën e gjashtë sulmuese babë Shyqua , në cetat territoriale për mbrojtjen e vendit, për mosndërhyrje nga jashtë tek familjet patriotike ,po kështu gratë të angazhuara në shërbim të partizaneve . Niviciotët edhe sot ruajnë tradita dhe zakone të mira, vetë fshati, është cilësor në krahinë të kurveleshit. Të nderuar me urdhëra dhe medalje nga vitet e luftës A.N.CL . Babë Shyqua , e rininë e kaloi larg familjes së tij, yzmeqar në familje Karagjozi Gjitokastër ka punuar me orë të zgjatura dhe trajtohej si fshatar i ardhur në qytet, ca i përbuzur dhe pagohej sa për të jetuar vetëm ai. I veshur me rroba të leshta me një qylaf të bardhë në kokë dhe kur nuk e lëshoi , bile në kohën e mbretit Zog që dha urdhër të hiqeshin e te zhdukeshin qylafët e bardhë në tërë kurveleshin, ai e futi në gjoksin e tij e nuk e lëshoi gjithë jetën. Babë Shyqua e admironte blektorinë në profesionin çoban me një bastun thane e mbante në punën e tij të përditshme. Gjendja ekonomike në fshat keqsohej dhe bëhej e pa përballueshme. Nga viti 1950, u larguam duke lënë pas njerëzit e bashkë fshatarët tanë që dikur mblidheshin në qendër të fshatit në bregun e Merje. Punët e dorës së dytë qenë të hapura sidomos blegtor. U sistemua në grumbullim e më vonë në N.B.SH. "Muzafer Asjeriu" deri sa doli në pension. Kur merrte pensionin fëmijët e fshatit i dilnin përpara dhe ai u jepte karamele dhe ata largoheshin të kënaqur e bërtisnin me të madhe duke u larguar, e ai çmallej me ta, pavarësisht se të kujt ishin. Jeta ka shumë bëme , e sikur ngjajnë njëra me tjetrën. Po skicoj një ngjarje të jetuar në ato vite punë vuajtje, i lodhur, i pa ngrënë mirë , në kushte pune të vështira për fjetje punën e kishte kënaqësi shplodhej në ëndrrat në kohën e varfërisë. Ishte dimër i pa parë kishte rënë shumë dëborë mbi gjysmë metro gjithçka të menduar e të ftohtit bënte namin, ku nuk dilje dot jashtë, blektoria, lopët rreth 60 krerë, të mbyllur në stallë, pa zaire, e pa ujë. Nuk komunikonte me askënd për këtë punë terren i vështirë për të lëvizur, e komunikuar. Prova me ujin kishte të bënte me jetën. Ai morri një grusht ujë dhe e provoi nëse ishte i infektuar nga spërkatje të vreshtit ose jo(në vreshtat e Dhoksatit) nuk bëri as një dëm, hapi derën e stallës, dhe nxorri lopët, për të pirë sëpaku ujë. I përgjegjshëm për vendosmërinë e kryer. U bë problem në organet drejtuese për njeriun dhe për mallin në drejtori, polici, mjekësi e gazetari. "E bëra këtë punë, se mu dhimbsën, për të shpëtuar se me to mbaja familjen, malli i shtetit është i yni, gjëja që na mbante gjallë etj. Babë Shyqua u largua përgjithmonë nga familja, nga gruaja, Sado Rrexha dhe shtatë fëmijët, miq e shoke (86 vjec) 1991. Nuk dëshironte nderimin e sistemit demokratikë se e mendonte sërish se do kishte vuajtje e varfëri urie , ai në momentet e fundit të jetës u shpreh (se do kete sevda i gjalli të vdekurin, do të shiheni pazareve, e do të futeni nën hijen e rrigonit). Shkak i këtij shkrimi, u bë fotografia e tij .Falënderoj dhe përgëzoj me dashuri dhe respekt vajzën e vogël, që ka ruajtur fotografinë e gjyshit, në shumë vite me rradhë. Shëndet e mbarësi, e lumturi familjare. Bravo bija ime! Të përqafoj si gjithmonë me mall.