Të kalosh vitet e jetës mes bukurise së natyrës. Çfarë mrekullie! Hapat kërkojnë lëndinat e qëndisura apo grykat e maleve të serta. Aty je me veten dhe Zotin.Ke pranuar dhe je dashuruar me fatin tënd. Në dorë- krrabën, mbi supe – sharkun, në këmbë – opingat e ngrëna, që shkelin shtigjet e shtegëtimit, nga malet hijerenda të Kurveleshit drejt kullotave dimërore. Në zemër – malli, për ata që të presin te shtëpia. Dora jote është larg dhe s’mund t’i ledhatojë, t’u ndjejë rrahjet brenda kraharorit. Si mund të besosh kur syri yt s’shikon, ata për të cilët ke braktisur shtratin bashkëshortor, aromën e brumit në magje, prushin në vatrën e mbetur larg. Presin fëmijët; me muaj, me stinë, me vite. Pastaj,një jetë të tërë. S’ka kronikan, që të shkruaj vuajtjet e atyre njerëzve të mirë, t’i gjurmojë tek gdhihen me gur nën kokë e mpaken deri sa zbardhen nga dëbora e viteve. Ata s’kanë në dorë të bëjnë gjëra të mëdha, por ato që munden i bëjnë me shumë dashuri. Pa bujë e zhurmë. Dhe s’kërkojnë shpërblime. Vetëm fjalën e mirë. Por edhe ajo, u mungon shpesh. Të plakesh mes simfonise se zileve e këmborëve! E kjo, të bëhet pastaj muzika e shpirtit tënd. Ja, kështu ishte Bexheti. Brenga dhe meraku për tufën e dhënve, e digjte si prushi nën thua. Sepse donte të priste e nderonte edhe mikun, edhe shokun, edhe udhëtarin e largët. Mirëpo Bexheti iku, s’është më. Ishte vjeshta e parë. Një gur i madh u shkëput nga Maja e Sqivovikut, shkau në humnerë. Ishte paralajmerimi per ate qe do ndodhte ditet vijuese... Tek nxitonte të takohej me ëngjëllin e vdekjes, Bexhetit i humbën disa fjalë në udhën pa kthim, u penguan diku. Një cigare e dredhur mbeti e papirë. Ndoshta edhe një amanet për gruan, një porosi për djalin, një përqafim për vajzën, një buzëqeshje për mikun. S’mundi t’i jepte, siç dinte ai. I mori me vete. Edhe mallin për qingjat  që e ndiqnin me blegërimë. Në atë ditë të keqe ju mblodhën si kurorë e bardhë varrimi. U gremisën edhe gurët e shtrungës. Mos u çuditni. Edhe natyra e shpreh pikëllimin, veçse ju duhet të dini për të parë. Bexheti iku. Korija e Bane ka mbetur pa lisat që bënin hije hije.                                                                                                                                                        Nga Mihal Gjergji.  Shtator, 2016