Qëndroj në bankën time, me bisht të  syrit shikoj se të  gjithë  shokët  po  përsërisin mësimin, rishikojnë  detyrat se tani fillon ora e matemetikës! Hapat e mësuesit u dëgjuan që  larg,mbizotëron qetësia ende pa hyrë, minutat e pushimit për ne  janë  koha e pregatitjes për orën në  vazhdim, komunikimi mes nesh është  miqësor dhe me fjalë  të  thjeshta brënda normave! Hyri profesori, apelin e bën me një  të  hedhur të  syrit, shkumësin e nxorri nga përparsja dhe sa la regjistrin mbi tavolinë  ju afrua "ekranit"me ngjyrë  të zezë, tabelës ku e mbushte dhe e fshinte pa u lodhur me shëmbuj të pafund  ekuacionesh! Ishim në  moshën e adoleshencës, jo të  gjithë mësonim gjithçka dhe ç’do lëndë, por atë  siluetën e mësuesit e kishim portretin më të respektueshëm. Ai ishte një  njeri si të  gjithë  të tjerët, patjetër  që  edhe ai ka gabuar e vepruar si ç’do qënie  njerëzore në  situata të  ndryshme, por prapë  në  syrin tone  ai ishte "I pagabueshmi","I dituri" shëmbulli ku gjithë  shoqëria, e ç’do prind e lartësonin! Jam përsëri në klasë, tashmë përballë kam nxënësit e mi, dy të bankës parë po qeshnin e tregonin batutën e fundit të një të ashtuquajtur VIP në Tik-Tok, ata të bankës së tretë po mekeshin se kishin vendosur fotot e mësuësve në video qesharake, ata të rreshtit mesit numëronin follows në instagram, kurse ata në rreshtin tjetër kërkonin pak qetësi se kishin gjithë natën live dhe donin gjumë...! Unë jam mësuesja që imitoj mësuesin tim në qëndrim, shpjegoj, kërkoj, nuk thyej parime e rregulla. Për ata jam ajo që  duhet tju drejtohem me përulje, edhe kur të më bërtasin  se pse i kërkoj detyrat, duhet  ti kërkoj ndjesë  edhe kur të më  filmojnë, nuk duhet ti kërkoj të ndaloj, se i krijohet ankth dhe reagojnë  me sharje banale. Nëse  dua ti përgjëgjsoj duke ju kujtuar sakrificën e prindërve ose notën, atëhere më  vjen karrigja në  kokë, dhe "Unë, mësuesja" gjëndem aty në  dysheme, e poshtëruar, e shkelur, pa dinjtet.. Ne vesh më  buçasin të qeshurat, brohorimat për trimin që  bëri goditjen....Hedh sytë  e përlotur nga nxënësit  që  më  qeshnin në  fytyrë, i shikoj me keqardhje, as "trimin" se marr dot inat, sepse ai është  një  fëmijë  i një  kohe të  keqe, por aspak i keq. Mundohem të  mbledh forcën e të  çohem, por s’mundem, çuditërisht dhimbjen se ndjej aty ku me goditi hekuri, por e ndjej në  kraharor, me dhëmb shpirti.. Kam turp! Po pse?  Çfarë  kam bërë!!!?? Të nderuar prindër, duke u nisur nga vetja  se  edhe vetë  jam një e  tillë: Edukimi i fëmijës është  duke i dhënë  shëmbullin tënd të  mirë, fol ti me edukatë përballë  tij dhe  ai do skuqet kur ti shkas ndonjë  fjalë  në  vëndin e gabuar, tregoji që  shkolla është  godina më e shenjtë  e të  gjitha feve, mësuesi  është  figura më  e respektuar dhe nuk të  duhet shoqëria e tij, por mësimi i tij! Tregoji që  dhuna është  veprimi më  i ndyrë i njerëzimit! -Nëse ne si prindër do t’ju përcjellim fëmijëve tanë vlerat e moralit dhe ndjenjave njerzore ,do shpëtojmë  nga kjo ërresirë  e thellë ku ka rënë arsimi. Shijoni statusin më  të  bukur, të  qënit prind ,duke dëgjuar fjalë  të bukura nga fëmijët tuaj, duke u krenuar me edukatën dhe arritjet e tyre! Ju lutem na ndihmoni ti bëjmë  fëmijët të  jetojnë  paqësisht, me cilësi kulturore, sepse, pa dashur të  të heq barrën nga kurrizi se jam një mesuese, por nga shëmbujt jetësore, them me bindje se:  Familja është guri i themelit në jetën e ç’do njeriu! Nëna ëshë ajo që ka çelsin e suksesit të saj! Ji prind i mirë, në mënyrë që të rregullojmë botën e fëmijëve tanë!