DJEPI IM

Dheu im i bekuar, ti më bëre poet

Edhe mjalt edhe vrer, m’i afrove në jetë

Djepi im i florinjtë, më përkunde si

mbret

Varri im ndanë udhe, e di që më pret

Epizmin e mora nga malet e lartë

Lirizmin e gjeta te shpirtrat e ngratë

Më lidhe me pranga, s’më fale uratë

U grinda me fatin, më dha një shuplakë

Jam dishepulli yt, të kam perëndi

E gdhend emrin tënd, e mbaj hajmali

Duroje, ndriçoje, më thotë një hyjni

Ky tempull të ngroh e të fal dashuri

Shandanin me yje t’a zbrita mbi ballë

Vështroj midis reve, pres hënën të dalë

Kërkoj zërin tim në lumin me valë

Qafohem me erën, që fryn si e marrë

Vendi im kryelart, mbretëria pa mbret

Djepi im i florinjtë, ti më bëre poet!

VËRSNIK ME LISIN

Lapsin ma thyen, morën fletën

Goja u mbyll me çelës burgu

Sa gjatë kërkuan, po nuk gjetën

Se ç’fshihte brenda heshtjes murgu!

Çekiç e daltë s’më lanë t’i mbaja

Të gdhendja gurin, siç gdhend fjalën

(Në ëndërr ngjitesha në maja

Prisja më kot, si bregu valën!)

Të bëhem mjek, dhimbja më nxiu

I thonja vetes dhe vrapoja

Mbi rafte librash syri mbiu

Më jepnin dritën që kërkoja

Jo, jo-më thanë, bujqit na duhen

Dhe doemos, barinj për tufën

E djeshmja sot me fjalë nuk thuhet

Veç unë e di si nxirrja bukën!

Dhe shkova larg, në një korije

Në trung të lisit emrin shkrova

E sot i thinjur rri nën hije

Lisi më mban siç dëshiroja!

ZËRAT E DHEUT

Ja shtruan sofrën mysafirit

Rreth tij tre burra këmbëkryq

I morën c’pati brenda gjirit

Pastaj e mbytën tinëzisht

U drodh konaku. Loti ngriu

Në sy fatkeqit fillikat

Mes territ hëna syrin shtiu

Tre vrasës zhduken nëpër natë

Nuk di në ishte vjeshtë e vonë

Ndoshta dhjetor apo janar

Një zë i mbytur, thonë, rënkon

Brenda një sterre në Gusmar

E gjora grua, sytë nga udha

Foshnjën mëkon e rri serhat

E thinji pritja, u mbush rrudha

Po burri s’mund të kthehej prapë

Kaluan mote, plot një shekull

Jetimi s’foli dot-‘baba’

Dhe eshtrat, thonë, se s’qënkan tretur

Një xhind lëviz atje ku ra!

E PASHË NJË NËNË

U pamë në sy dhe befas ndala

M’u bë se ishte nëna ime

Te buzë e çarë këputej fjala

Te fjala ndjeva ngashërime

I mora duart t’ia lexoja

Me gjuhë misteresh, si një

libër

Mermer i ballit mbushur

shkronja

Herë si Kuran e herë si Bibël!

E pashë një labe hijerëndë

Nuk di nga ç’tempull kishte

zbritur

Vajtim i saj më bëhej këngë

Dhe kënga djepet kishte ngritur!

 FJALȄ TȄ PENGU     

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       (Gjyshes time, Trëndafiles)

U ngrite tempull dashurive

Asnjë prej tyre s’mbeti gjallë

Tri herë i zbuan pas frëngjive

Tri herë pas vdekjes prapë i vranë!

As short i fatit s’pat rrëfyer

(Ç’lëngatë në shpirtin tënd të brishtë!)

Rreth teje idhuj të urryer

Përtypnin ëndrra perëndish

Mali t’u shemb, asnjë dritare

Vendi t’u err, gremisej udha

Në orë të xhanit vetmitare

Dhimbjen shtrëngon e flet me rrudha!

Herë feks si diell, herë si hënë

Kujtim i largët mallëngjimi

Të shihja shpesh te ime mëmë

Kur mbushte sytë me lot rubini!

M O T R A

Mbi kodrinën e heshtur del hëna

Përmes reve me sy përgjimtar

Numron gurët mbi varret e ngrëna

Sipër territ e ndez një pishtar

Ndjej një shpirt që më flet me rënkime

Ngjitet lart edhe kthen përsëri

Aty erdhi dikur motra ime

Mbushur plagë dhe u tret në vetmi

Oh, sa rrallë të kam ardhur te pragu

Te qivuri me peshën e rëndë

Ishte maj kur u mbyte nga gjaku

Dhe gëzimi u kthye në gjëmë

A s’m’i thua dy ligje së gjalli

Siç vajtonte dhe nëna dikur

Për të vdekurit shpesh më merr malli

Dhe për fjalët, për qeshjen me nur!

Diku u dashka një mbështetje

(Te druri po, jo te njeriu!)

I strukur thellë në drama jete

Zhgënjimin pi dhe hesht fatziu!

Mbështetur rri si shkop profeti

I bëhet krah një ëndërr udhe

Përndjekur keq nga Nazareti

Thellon mbi ball’ një brazdë rrudhe

Në kënd të dhomës pret një dorë

Se s’mund të thinjet në dremitje

Të shkelë një shteg a një sinor

Të ndjehet gjallë, vetëm në ikje

Ç’sopatë e shtriu vallë përtokë

Kur s’kishte gjethe, s’bënte hije?

Besoj në vjeshtë, me hënë të plotë

Një dru prej thane në korije…

Trazova sot një grusht kujtime

M’i zgjon papritur kjo relike

E heshtur flet me heshtjen time

E ndjej në shpirt, më jep trokitje!

BALIL-O, BALIL NURI!                                                                                                                       

(Baladë)

Ja dhe Kserovalta

më përtej Guveri

Qafë e Peshkëpisë

ndizet si ylberi

Soset Balil nuri

zbret nga Kurveleshi

Trimat pas e ndjekin

derdhen si rrebeshi

Një pasha me tuje

e fut tek tabuti

Një tabor nizamësh

e zhurit baruti...

Ke një plagë te sisa

t’a ka puthur plumbi

Bën sikur do shtrihesh

po s’të qaset gjumi

T’u ndez fustanella

brezin t’a këputi

Me gjyle të rënda

të qëllon harbuti

S’të malakset këmba

gjuri s’të gremiset

Burri vdes në këmbë

shembet, po s’vithiset

Dhe një re e bardhë

zbret nga Këndrevica

Të ta lidhë një plagë

dorën zgjat Nivica

Të të marrë tek gjiri

Krahët hap Xhixhia

Po ti, feks si drita

Balil - bukuria!

Rrobat palë-palë

treten në sepete

Asnjë lot rubini

s’e mbajte për vete!

Krah me Tafil Buzin

edhe Hodo Beun

Si foshnjën në djepe

ngarkuat atdheun!

Rri në ballë të kohës

roje istikami

Të na bëjë rrëmujë

prapë na ndjek Junani.