Nuk zgjodha të lindja në Labëri, nuk ishte zgjedhja ime të  isha një bijë nga fshati Nivicë, nuk i zgjodha dhe as më zgjodhën prindërit e mi! Për të  gjitha këto që nuk i zgjodha, ndjehem më  FATLUMJA! E titulloj veten të  tillë  për faktin se u linda dhe u rrita ,nga dy prindër zemërbardhë  Pashun dhe Asije Memisha, nuk u lodhën së bëri mire  ata të  dy, me mikpritje, dashamirësi, e  vlera të  larta njerëzore!  Unë e nisa nga familja ime, por të njëjtin përshkrim do të  bëja për çdo familje nivicjote. Një kthesë ne të djathtë  të kalasë së  Tepelenës, të  çon drejt një  gryke të  thellë  malore, ku shtrihen fshatrat e Kurveleshit. Në vargun e fshatrave me tradita të admirueshme labe si;  Bënça, Lekdushi, Progonati, Gusmari, Rexhini dhe së  fundmi, aty ku preket qielli," një pëllëmbë  nën zotin" ndodhet e bukura Nivicë. Ky fshat i ngritur mbi hone e kanione të  thella, futur në mes të  një  gardhi malesh ,ku më kryelarti rri hijerendë, Kendrevica. Aty ku dëbora në  supet e saj nuk shkrin as në muajin gusht. Rrëzë tyre si në një  moket arkitekti qëndrojnë, pyje të dendur pishash e bredhash, aty në  Llufën e pashoqe. Kodra të  mbushura me të  gjitha llojet e bimëve mjekësore, ku breza të  tërë  i mblidhnin e kultivonin. Rezervuari buzë Raçanit i mbush tablonë e pikturës në  atë  cep ku kufizohemi me fshatin e bukur të  Rexhinit, që  unë  gjithmonë  kam menduar që  emrin ja kanë  huazuar nga italishtja"MBRETERESHË" Kanionet e guvës duken si themele të  kullave të  lashta, me histori e legjenda. Shpesh në  fëmijëri, i soditja ulur në  një  shkëmb në formen e kalit, i cili ndodhet në  koshtën (kopesht) tonë  të poshtëme, isha e sigurt se dikush i kishte ndërtuar, e pabesueshme të besoje se shkallët e tyre ishin të  skalitur nga natyra aq përsosur. Poshtë  dëgjohej gurgullima e ujit që  zbriste nga ujvara të  larta,e parë  aty nga shkëmbi im, syri nuk të  kapte fund, thua se gjithçka kishte dalë nga përrallat. Vërtet, ai vënd  është  përrallë e bukur, veç bukurive natyrore që  përshkova aty edhe njerëzit ishin tepër miqësorë  dhe kishin shpirt të  bukur. Këtë  nuk e them vetëm për ti dhënë  ngjyra përshkrimit tim, por ata ishin vërtet të tillë, me ndjenja të larta njerëzore, me harmoni,  bashkëpunuese. Jetesa në ato male nuk ishte e lehtë, dimri ishte i acartë  dhe i gjatë, kur studionim për klimën në  shkollë, gjithmonë  me" inatin" e fëmijës që do vetëm stinën e verës citoja: - Në  shqipëri ekziston një  fshat që  ka vetëm dy stinë, dimër 9 muaj dhe 3 muaj pranverë, sepse i ftohti fillonte në  shtator dhe shirat zbeheshin në  maj, asnjëherë nuk kishte temperatura të  larta vere, vetëm ditë  të  bukura pranverore. Banorët në kushte të vështira, të  lodhur fizikisht, të veshur thjeshtë, të  pastër, pa salltanete, nuk u mungonte komunikimi paqësor, brënda normave të  edukatës. Në  ditë  të  zakonshme shikoje, grupe fëmijësh që  kishin nga një top llastiku, me apo pa këpucë,  por ju lexohej gëzimi dhe kënaqësia që merrnin nga njëri-tjetri dhe loja. –Të rinjtë  organizonin mbrëmje kërcimi fundjavave dhe pa shthurje shijonin moshën plot ndjenja të  sinqerta! -Burra intelektual të profesioneve të  ndryshme, diskutonin tema jetësore plot njerzillëk e maturi! -Pleq të mënçur që  përcillnin historinë,  mesazhe  për brezat si, atdheu është  më i dashuri, FAMILJA ESHTE KUPTIMI I KESAJ JETE! -Dhe me të admiruarat e atij vëndi ishin Nënat, të  palodhura kurrë, veç përgjegjësisë  familjare kishin një bashkëpunim të pashoqe me njëra-tjetrën, kur martoheshin vajzat, i bënin pajën të  gjitha dorë më  dorë, qëndisnin, tirrnin, ngjyenin,  endnin e hidhnin në  tezgjah, dhe finalizonin bukuritë  e punës së dorës. Ato gatuanin gjellët më  të shijshëme në  botë, këndonin birbil aty ku kishte gëzim, dhe vajtonin me ligje aty ku kishte kujë! -Nuk dua të bëj përshkrimin e përsosmërisë. Jo! Aty ka patur halle, konflikte, probleme, por funksionimi i rregullave njerëzore, i ruajtjes së besës, nderit, traditës, aty përafrohej përsosmëria e bashkjëtesës njerëzore në  komunitet. Nga ky fshat kanë dalë njerëz të  ditur e intelektualë  ndër breza, ku ne të  gjithë  jemi krenar për ta, ku në  një  tjetër moment do përmënd me detaje jetën dhe veprën e tyre. Kjo tablo e vogël, që unë u mundova t’ju përshkruaj është  pak, nga jeta mes malesh në  të  bukurën Nivicë. Ps: Pas shumë vitesh jetese në  qytet, kam dëgjuar shpesh termin "fshatarët", në rrethana të  ndryshme më  kishte qëndruar rëndë, jo për faktin se më  turpronte lindja në  fshat, por ndjej keqardhje për disa që se kuptojnë dot se lindja në  qytet nuk të  bën të  qytetëruar, kultura dhe edukata që  mbart të  bëjnë  të  tillë, qoftë  fushor, malor apo kodrinor vëndi i lindjes tënde. Së afërmi dëgjova bisedën e disa" turistëve qytetarë të  cilat me një  ndjenjë  përçmimi dhe imitim frike pyeten: -Si mund të jetojnë  njerëz ketu? -Me perulësine e një bije fshati nga Nivica po ju përsëris  përgjigjen: -Aty kanë  jetuar ata lloj qënije humane që  quheshin vërtet NJERËZ, me nder, respekt dhe vlera të  larta, që sot rrallë gjënden në shoqerinë tuaj qytetare!