Lodroja e lumtur në avlliun e shtëpisë prej guri, silueta e saj ishte gjithëandej, duke larë, duke gatuar, te koshta, tek ne. E shoqëroja me sy, dhe në ato minutat e pakta që ajo ulej unë gjëndesha gjithmonë në prëhrin e saj. Më të ëmblin ledhatim, që ende e ndjej mbi flokë, e shoqëronte me një melodi unike dhe vargje që përshkruanin bijën e saj të vogël krahasuar me "krijesën e bukur" Shfaqte dukshëm lumturinë kur mbrëmjeve ne mblidheshim të gjithë dhe ajo e palodhura, e çelikta, na servirte gjellët e saj të gatuara aq  shijshëm! - Një pytjeje të pafajshëme times, se si kishte mundësi që bënte kaq shumë, ajo modeste më përgjigjej: - Jam NENË, dhe këtë  bën një e tillë. Tani që kanë  kaluar katër dekada dhe:  - E shikoj plot "inat "dhe të  mjegullt nga lotët foton mbi pllakën e mermerit, zhurmshëm dëgjoj fjalë ngushëlluese se duhet pranuar "vdekja e saj" rrugëtimi i saj  mbaroji! - Mos ndoshta kanë të drejtë?!!! Por si ta bëj, ndjej një dhimbje që nuk bëhet pal me asnjë mendim të  llogjikshëm, më ther brënda shpirtit... Nuk e shkëpus shikimin inatçorë ndaj fotos së gruas zemër madhe me shpirtin behar, dua të ulëras sa të trondis shtresat e dheut që e mbulojnë, ndoshta zgjohet, dhe më  ul përsëri në  prehërin  e saj, e me këndon atë  këngën melhem, por jo , kjo është  më e madhja padrejtësi e natyrës, zemra të  tilla nuk duhet ta pushojnë  tik takun! Jo, NENAT NUK VDESIN!  

Tashmë  unë nënë! Lodrojnë  fëmijët e mi në  oborrin e gurtë  të  shtëpisë, ku unë u rrita, qëndroj në cepin ku vëzhgoj ç’do gjë  të  tyren, ata qeshin, buzëqeshja me avitet pa e kuptuar dhe duket sikur ç’do gjë rreth meje është e përsosur, kur rrëzohen në  lojën e tyre këmbët më  nisen vetëtimthi, fytyra me ngryset dhe zemra merr vrap, sikur do të dalë nga kraharori. Mbështetur në pragun e derës duke përjetuar këto ndjenja, kujtimet më  çojnë  te prehri i mamit, tani kam përgjigjen për ç’do gjë të saj. Zëri i tyre më rikthen përsëri realitetin, më pyesin pse u përhumba në  mendime, ju tregoj të  vërtetën e atyre kujtimeve, e përlotur ju shpreh mallin që ndjej për zërin dhe ledhatimin e saj .Gjithmonë mendoja se e doja më  shumë, por sot në  rolin e saj kuptoj se sa shumë  më  ka dashur, me ju në prehër ndjej më  të  madhen dashuri, që  njerëzimi ka provuar, për të cilën nuk ka asnjë  njësi matëse !                                                                                                          

PRIND NȄ KOHȄN E TEKNOLOGJISȄ                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         

E ulur në tavolinë duke kërkuar rehatinë e saj mban më" të  shtrenjtën gjë"telefonin, një vogëlush topolak vrapon pa pushim duke u përplasur në  cepa tavolonash, karrigesh e dyersh, rrëzohet, qan dhe drejtohet nga" ai, njeru" që e ka sjellë  në  jetë, e cila e nervozuar i jep një  shuplakë dhe e kritikon që pse lëviz, ndoshta i ka ndërprerë ndonjë gjë shumë me të rëndësishme se djali i saj, që  një "mama"qëllon vogëlushin se pse u vra!! -Ky episod e shumë më  të  rëndë, na shoqërojnë në të shumtat e ditëve në këtë jetën e evolimit të teknolgjisë! Po si është të jesh prind në kohën e sotme ?? -Nëna qe shqetësohen me shumë për lukun, se për fëmijën me temperaturë, baballarë agresivë  me fëmijët dhe nënat e tyre, na servirin një  brez fëmijësh pa ndjenja, pa shëmbull mirësie dhe edukatë! I përshkruaj këto situata në  këtë  shkrim timin pikërisht pranë  festës  së  nënës, ky emër madhështorë  që  sot fatkeqësisht jo të gjitha që  lindin fëmijë  e meritojnë  të  quhen të  tilla! Nëna është  aset, një  busull që drejton në  rrugën e duhur fëmijën e saj, dhe duke bërë  këtë  gjë, ajo i servir shoqërisë  një  individ të  denjë, i cili do të  bëjë  të  njëjtën gjë me fëmijen e tij, dhe kështu me radhë. Këto hallka të  këtij zinxhiri formojnë një komb, një botë paqësore në  breza! Me shumë dhimbje dua të përmënd se, në  vitet e fundit, më  të shumtën e lajmeve ku media e rrjetet i trumbetojnë  kanë  qenë me titujt: Nëna, babai, vrau fëmijën! Me lemerisja gjë që mund të dëgjojnë  veshët e njeriut! E shumë  lajme të  tmerrshëm, makabritete të  cilat po ndodhin në  familjen shqiptare, e cila ka qënë  shëmbulli i vlerave, por sot i kanë  vënë  kazmën themelit të saj! Ashtu si nëna ime edhe gjithë  gratë e atij brezi, parësore kishin fëmijën dhe nderin e familjes, dhe ndërtuan rreth tyre një  botë  plot ndjenjë , jo të  akullt si kjo e sotmja! Të japim shëmbullin më të  mirë  fëmijës  tone, shijojeni me të bukurin post që  të ngre prindërimi! Fëmijët janë plastelinë  në  dorën tonë, jepni formën e duhur që të  jetojnë  jetë  të  bukur! -Urimi im është, të  gëzoni  fëmijët  tuaj ashtu si do ZEMRA E NJȄ NȄNE