(Kushtuar çetës atdhetare tè Birbilejve, Bilbil Shako (1816- 1858), Resul Sejdiu (Bilbil Resuli), Avdul Gaxha, Islam Gaxha (babë e bir), Avdul Gani, Dalip Gani, Hasan Guga, Hysen Çulli, Hamza Gani Kasëm Qendro, Rushit Goxha, Rexho Çela, Bejo Gani; që janë dëshmorët të kombit të shkruar né'këngë, që historia nuk i harron).

Dil e shiko se cilët vinë

Vjen Resuli me Bilbilë

Të trajtuar keq në burgjet e Janinës, ata nuk ju përkulën osmanllinjve, por vdiqën me këngë në gojë, nuk pranuan t’i vinte xhelati osman në litar., ata shkuan vetë, e hodhën vetë lakun në grykë, siç thotë populli:

Kurvelesh ç’i bëre djemtë

Që i kishe rritur vetë

Bilbilenjtë trembëdhjetë

Vanë në litarë vetë

Ngreu, Bilbil, të të hedh litarë!

Prit, o bej të ndez cingarë,

Të hedh flokët, në një anë

Të puth shokët me radhë

Të shikoj një herë vatanë!

Ata e pritën vdekjen me përçmim, pa frikë. Seicili trgohej më shumë se trim, i afroheshin litarit ashtu si kapedani i tyre Bilbili, njëri pas tjetrit, duke thënë fjalën e fundit të amanetit e të burrërisë

I dyti: “Që të gjithë bilbilenjtë

Bëmë si deshëm vetë,

S’pyetëm sulltan e dovletë

Ju s’na kapët mor të shkretë

Po u dorëzuam vetë

Se torturuat femijët e pleqtë”!

I treti: “ O halldup anadollak,

Nuk ka labër frikacakë

Trima mbetemi për jetë,

Se luftuam për fukarenjtë”

I katërti “ Tek rrapi me shumë degë,

Po dredh mustaqen e verdhë

Nuk e kam fare qeder,

Se po vdes për mëmëdhenë.”

I pesti “Ti halldup i asaj ane,

Më sill një culë dyjare

Ta dëgjojnë ato male,

Se ne s’kemi frikë fare

I gjashti: "Dua që të hedh një valle,

të tunden ato male,

nga ligjërimi i këngës labe".

I shtati: "Pasha, më jep barot,

që ta kem në atë botë,

se s'e jap xhanin kot,

po s'e pata pushkën plot!" (sipas D. Çiços)

I teti: "Do të lë sharkun si pajë,

se në male kam një djalë,

ai hakën do ma marrë!" (sipas D. Çiços)

I nënti: "Vdesim me dyfek në dorë dhe djemtë

kështu të vazhdojnë,

farën e turkut të shkatërrojnë."

I dhjeti: "Ty, o rrap me degë të madhe,

po të le këtë llabane,

të ma nisësh në ato stane,

se mbron djemtë nga tufanet dyfeku të mos laget."

I njëmbëdhjeti: "Sikur të kisha pak vaj,

që armën gati ta mbaj,

luftë kemi paskëtaj."

se në male kam një djalë,

ai hakën do ma marrë!" (sipas D. Çiços)

I dymbëdhjeti: "Flamurin këtu ma bini,

që në gjunjë atij t'i bije,

shqipja shqipes i ka hije."

I trembëdhjeti: "Dëgjomë, ti, rrapi i shkretë,

Po të lë një amanet,

Ta marrin vesh pashallarët e pabesë:

Shqipëria kurrë s'do vdesë.

Në male trima do ketë,

Do lëshohen si rrufetë.

Lajmëro gjithë Labërinë

 Të marrë hak edhe për Vezir Alinë,

 Të shfarosë osmallinë”.

Sipas gojëdhënave, amanetet e bilbilenjve janë mbledhur e i kanë përcjellë në këngët e popullit nga plaku 102-vjeçar S. Dano nga Progonati, si dhe J. Abazi, Ç. Mema, H. Qendro, D. Çiço etj. Ismet Toto në momentet e fundit para yarjes së tij shkruan: "Udha mendimit të sinqertë.... nuk është e gabuar. I vdekuri mund të jetë më i madh dhe më i fuqishëm sesa i gjallë. Madhëria dhe forca e një njeriu plotësohet mbasi vdes. Bota nuk është e atyre që ngrohen në diell. Bota është e atyre që digjen" (shkruar në burgun e Gjirokastrës, më orën e ekzekutimit më 1937). Sipas zakonit tradicional të Labërisë, në tërë krahinën dhe sidomos në Progonat, Rexhin e Nivicë e në disa fshatra të tjera, në shenjë nderimi dhe zie u hoqën zilet e këmborët e bagëtive. Shumë gra të Kurveleshit u veshën me të zeza, duke vajtuar Bilbilenjtë:

 Janinë, e shkreta Janinë,

Dil të shikosh Bilbilenjtë,

Varur degë më degë.

Ky Resuli me Bilbilë

Tundi gjithë Shqipërinë

Bilbilenjtë trembëdhjetë

Ngrehu o bilbil hidh litarë,

Prit xhelat të pi cigarë,

Do hedhim vetë litarë,

Nuk do të vdesim duke qarë.

Nuk do të vdesim duke qarë,

Por si trimat pallëlarë,

Hakun tonë e kemi marrë,

Përmbi osmanlinjtë barbarë.

Se ato male e рује,

I bëmë çerdhe lufte e lirie,

Shteg më shteg nëpër vite,

Me martinë pas një prite.

Me martinë pas një prite,

Ku gjëmonte è shpata priste,

Në ato gryka shkëmb stërrallë,

Turqit s'dilnin të gjallë.

Prit xhelat ora s'ka ardhë,

Do të takoj shokët me radhë,

T'i shtrëngoj, t'i puth në ballë,

Bilbilejtë e mi me pallë.

Të shoh dhe një herë vatanë

Për atë e japim xhanë,

Të lutem për ata çobanë,

Që bukë e zemër na dhanë.

Mos gëzo xhelat i mjerë,

Pas neve janë të tjerë,

Burra e gra kudo shkrepin,

Nuk ka paqe me dovletin.

S'duan të venë nizamë,

Të vdesin në Arabistan,

Në luftë me armë në dorë,

Se sa mercenarë e shërbëtorë.

Erdhët nga fundi i Azisë,

O re e zezë e tiranisë,

Me shekuj na robëruat,

Por kurrë nuk na gjunjëzuat.

T'u shoftë dini,

Jam Bilbil Shako Rexhini,

Jam shqiponjë e Labërisë,

Ku lufta për liri buis,

Nën rrethimin e Turqisë,

Dhe ujkonja na jep sisë.

Unë Bilbili me Resulë,

Lirinë e kemi në mullë,

Kështu dhe gjithë Blibilejtë,

Ajo për kurajo na thërret.

Bilbilejtë trembëdhjetë,

E hodhën litarin vetë,

Një nga një të trembëdhjetë,

Ashtu si trimat me fletë.

Tundet rrapi, bien fletë,

Nga pesha me Bilbilejtë,

Seç u drodh Janinë e shkretë,

Janina me vilajet,

Në Stamboll Sulltani vet.